Kaart (cartografie) - Stramproy

Stramproy (Limburgs: Rooj) is een kerkdorp en voormalige gemeente in Midden-Limburg (Nederland). In 1998 is de gemeente bij een herindeling opgeheven, en toegevoegd aan de gemeente Weert. De kern met buitengebied telt per inwoners.

Stramproy ligt vlak aan de Belgische grens, ongeveer vijf kilometer ten zuiden van de stadsrand van Weert. De doorgaande weg van het Belgische Maaseik naar Weert loopt door het dorp.

In Stramproy wordt het Centraal-Limburgs dialect gesproken.

In 1244 wordt er voor het eerst melding gemaakt van de naam Rode. Stramprode, hetgeen staat voor ontgonnen bos, wordt in 1299 voor het eerst vermeld. Op atlaskaarten in 1866 wordt de plaats vermeld als Stamproij. Stramproy was een van de vier kwartieren van het kleine vorstendom Thorn. De andere drie waren: Thorn, Grathem-Baexem en Ell-Haler-Ittervoort. In de Franse tijd werd het ingedeeld bij het departement Nedermaas in het kanton Weert.

In 1851 stelde G.M. Poell uit Weert in zijn "Beschrijving van het Hertogdom Limburg" Stramproy als volgt voor: Een dorp met vijf gehuchten of rothen: Bergerroth in het westen, Torenroth in het oosten, Breijvinsroth in het noordwesten, Heijerroth in het zuidwesten en Molenbroekroth in het noordoosten. Zij beslaat een oppervlakte van ruim 1124 bunders, telt 229 huizen, bewoond door 1219 inwoners, die meestal in de landbouw hun bestaan vinden. Rothen vonden hun bestaan in de middeleeuwen. Elk roth had een rothmeester die werd gekozen door de burgemeester. Elk roth bezat ook een schans waar vrouwen, kinderen en waardevolle bezittingen in tijd van nood veiliggesteld konden worden. De schans was ongeveer één hectare groot en was doorgaans gelegen in een moerassige streek. Om het perceel lag een diepe gracht. Aan de binnenkant werden palen in de grond geslagen en daartussen vlocht men twijgen. Achter deze twijgen werd de grond uit de gracht opgeworpen tot een hoogte van circa twee meter. Aan de ingang was een ophaalbrug. Binnen de schans konden hutten gebouwd worden. De schans kon bescherming bieden tegen rovers en plunderende bendes. In het oosten lag de Reinkesschans en in het zuiden de Groone Schans.

Rond 1700 behoorde Stramproy tot het vorstendom Thorn. Het werd begrensd ten oosten door de Vrijheerlijkheid Kessenich, waaronder de buurten Hunsel en Kinrooi, ten zuiden door het vrijdorp Neeritter waartoe Molenbeersel behoorde, ten zuidwesten door het graafschap Loon met de grensplaatsen Tongerlo, Bree, Beek en Bocholt, ten noordoosten door Hunsel en ten slotte ten noordwesten door Weert. Tussen Weert en Stramproy vormde een keten van zandheuvels een natuurlijk grens. Vanaf ongeveer 1800 was Stramproy een zelfstandige gemeente met eigen burgemeesters, gemeentesecretarissen, gemeenteontvangers, wethouders en raadsleden. De langstzittende burgemeester was J.M. Smeijers. Hij was 36 jaar lang burgemeester, van 1876 tot 1911. De laatste burgemeester van de gemeente Stramproy was Frans Beckers. In 1998 ging Stramproy op in de gemeente Weert, waar Loeki van Balen burgemeester was. In de 19e eeuw werd om de wateroverlast in het gebied te beteugelen het waterschap Het Land van Weert opgericht.

De uit Frankrijk afkomstige Zusters van Aanbidding der Gerechtigheid Gods (Congrégation des Soeurs adoratrices et victines de la justice de Dieu) vestigden zich in 1903 in Stramproy, waar in 1910, aan de Frans Strouxstraat 9, een klooster voor hen werd gebouwd. Deze zusters hadden hun moederklooster in Baarlo. In 1923 werd het klooster nog uitgebreid. De zusters gaven onderwijs, beoefenden wijkverpleging en ouderenzorg, gaven cursussen en waren betrokken bij het jongerenwerk voor vrouwen. In 2004 werd het klooster gesloopt en kwamen er ouderenwoningen voor in de plaats.